Rozdział 19 "Jestem inną osobą"

Brooklyn

Obudziłam się i zobaczyłam jakiegoś chłopaka. Nie wiedziałam kim jest, chodż w głębi duszy czułam jakbym go znała. Tak naprawdę nie miałam pewności, że z nim byłam. Skoro nawet nie pamiętam, jak pojawiłam sie w szpitalu...

Po chwili do sali wszedł lekarz i powitał mnie miłym uśmiechem. 

- Dzień Dobry Panno Manori. 

- Nie do końca dobry. - powiedziałam zasmucona.

- Mam do Ciebie kilka pytań. - podszedł bliżej łóżka, a ja pokiwałam głową w zgodzie. - Pamięta Pani swoje imie, tak? - zapytał wpatrując sie we mnie i jednocześnie zapisujac coś na karcie. 

- Tak. 

- A jakie ostatnie zdarzenie pamiętasz jako ostatnie? 

- Ja umm... Pamiętam, że byłam w klubie... - zamyśliłam się, chcąc sobie przypomnieć wszystkie przydatne szczegóły. - Tak! - pisnęłam unosząc ręce do góry. - Ten chlopak, ktory tu był. Wydaje mi się, że nazywa się Justin... On tam był. Poznałam go w klubie. Siedzieliśmy przy barze i nic więcej nie pamiętam. - odparłam zadowolona, wiedząc, że pamiętam coraz więcej rzeczy.

- Orientuje sie Pani kiedy to było? - mężczyzna nie przestawał zapisywać karty. 

- Hmm... Ten chłopak. - szukałam w głowie informacji, odpowiedzi na pytań. - On wspominał coś, że znamy się dwa tygodnie, a wydaje sie, że tej nocy w klubie go poznałam. 

- Dobrze, czyli nie pamięta Pani niczego sprzed dwóch tygodni. Dziękuję, jeśli wszystko będzie szło dobrze, tętno wróci do normy i nie będzie żadnych problemów z chodzeniem i głową, jest prawdopodobieństwo, że ze szpitala Pani wyjdzie za kilka dni. Może za dwa, może za pięć, lub za dwa tygodnie, czas pokaże. 

- Dziękuje również. - odpowiedziałam, miło sie uśmiechając. 

- Jeśli chcesz mogę zadzwonić do kogoś, żeby przyszedł. 

- Um.. Dziękuję. Jeśli mógłby Pan to do Justina i Ross, mojej przyjaciółki. - poprosiłam grzecznie. Zgodził się i opuścił mój dotychczasowy pokój. 

Dlaczego do Justina? Musiałam dowiedzieć się więcej na temat "nas".

Justin

Zdenerwowany wróciłem do domu. 

- Co jest? - usłyszałem głos Johna. 

- Co jest?! Moja dziewczyna mnie kurwa nie pamięta! - wybuchłem nagłym atakiem złości. Właściwie zaczął się on przed szpitalem, a teraz go kontynuuje.

- Jak to nie pamięta?! - zapytała drżącym głosem Rossie. 

- Amnezja. - odparłem i nagle mój telefon zaczął wibrować. Wyjąłem go z kieszeni i odebrałem nie sprawdzając numeru. 

- Halo? 

- Dzień Dobry. Pan Justin Bieber? - z telefonu usłyszałem męski glos. 

- Tak, a Pan jest...

- Jestem lekarzem Brooklyn. Rozmawialiśmy dzisiaj. 

- Tak. Co z nią? - zapytałem lekko poddenerwowany, ale też ciekawy powodu, dla którego dzwoni.

- Czuje się dobrze. Chciała, abym do Pana zadzwonił, bo chcę, żebyś przyjechał do niej. - wsłuchałem się dokładnie w każde słowo. - Jest może gdzieś tam Panna Rossie Hamels? - zapytał.
- Tak, jest. - odpowiedziałem po chwili namysłu.
- Dobrze, to przyjdźcie. Myślę, że ona chcę się dowiedzieć więcej. - rozłączyłem się, wiedząc, że to wszystko co ma do powiedzienia.
- Ross jedziemy do Brooklyn. - mruknąłem i rzuciłem się w stronę drzwi.
Dziewczyna nie protestowała. Wyszła tuż za mną i razem wsiedliśmy na motor wiedząc, że tak będzie szybciej.
Po około 10 minutach byliśmy na miejscu. Weszliśmy do szpitala, ruszając w stronę sali Brooke. Wjechaliśmy windą na 2 piętro. Przechadzając się po korytarzach staneliśmy przed drzwiami z numerem "126". Powoli je otworzyłem. Zobaczyłem ją, siedzi na dużym, białym łóżku, podłączona do wielu kabelków. Ten widok wypala mi dziurę w sercu.
- Rossie? - zapytała Brooklyn głosem wypełnionym nadzieją.
Przyjaciółki zaczęły się ściskac, całować po policzkach i płakać, a ja? Ja siedziałem na krześle i przyglądałem się z bólem w rozwój akcji...
- Tęskniłam za Tobą. - wyszeptała Ross.
- Ja za Tobą też. - odwzajemniła jej słowa, tymi samymi. - Mogłabyś zostawić nas na chwilę samych? - zapytała Brooke, posyłając mi lekki, lecz szczery uśmiech.
- Dobrze, ale nie miej mu niczego za złe. To dobry facet. - powiedziała i wyszła. W głębi duszy dziękowałem jej za te miłe słowa.
- Jak się czujesz? - zapytałem przysuwając krzesło bliżej jej.
- Dobrze. Justin... - zaczęła, a ja dałem jej czas na zastanowienie się, by mogła mówić dalej. - Nie wiem, jak było między nami, ale muszę wiedzieć wszystko, ale to WSZYSTKO, co działo się przez te dwa tygodnie. To co dobre i to co złe. Ja po prostu muszę to wiedzieć. - mówiąc podkreśliła kilka ważnych słów. Pokiwałem głową i opowiedziałem jej wszystko, każdy szczegół...
Jak się poznaliśmy, jak ją porwałem, kiedy zmarli jej rodzice, czy nam sie układało itd. Skończyłem mówić i widzałem w jej oczach łzy.
- Wierze Ci we wszystko co powiedziałeś, ale nie mogę być z kimś kogo nie znam, a bynajmniej tak się czuję. Daj mi czas, ale bądźmy w kontakcie. Muszę Cię lepiej poznać. - szczerze mówiąc, to ucieszyłem się z tego co powiedziała. Myślałem, że to już całkowity koniec...

Brooklyn

*kilka dni później*

Właśnie wróciłam do domu z tego cholernego szpitala. Jestem wreszcie wolna! Przez te kilka dni zdążyłam zbliżyć sie do Justina. Jest naprawdę miłym chłopakiem. 

Jestem trochę załamana po stracie rodziców i wiem, że od teraz nic nie będzie takie same. Jestem inną osobą. Byłam niewinną, słodką dziewczynką. Nie chcę tego. Nie zmieniam się na siłę... Po prostu jestem załamana i smutna przez wszystkie zdarzenia w ciągu ostatnich 2 tygodni. One mnie niszczą, zresztą jak każdy kolejny dzień. 

Moja głowa jeszcze boli, ale nie mam już opatrunku. Nie było nikogo w domu. Z torebki wyjęłam jednego papierosa i zapaliłam. Zaciągnęłam się dymem i po chwili wypuściłam z ust kilka kółek. To nie pierwszy raz, kiedy paliłam. Brałam też narkotyki, piłam, imprezowałam i te inne. Pomyśleć, że miałam wtedy 14 lat. Nastoletnia miłość. Ja miałam czternaście, mój chłopak dwadzieścia. Niezbyt dobre dla takiej dziewczyny. Pewnie chcecie wiedzieć co sie stało.

Więc zaczęło się cztery lata temu...

_________________________________________________________________________________

Jak Wam się podoba? Myślę, że nie jest najgorszy.  : )

Kocham Was i czekam na komentarze. 

Zarzucacie mi, że to nie fair, bo wymuszm komentarze.

To nie wymus. Po prostu to nie jest fajnie,

Gdy wiesz, że Twojego bloga czyta koło stu osób, a nawet połowa z nich nie komentuje ;C 

Nieważne, część z Was i tak ma to w dupie. 

Sorry, ale taka prawda. 

Czekam na komy. Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny.